حال پریشان تو چه دانی؟
اشک در دیده، جمع
نریزد،
تو چه دانی؟
خنده در ماتم روز،
مویه در ماتم شب
تو چه دانی؟
حال امروز مرا تو چه دانی؟
بی خبرتر
بی خبرتر از آنی!
تا نگاهی در تو افکندم،
فهمیدم!
قصه حال مرا
چون توئی باید
تا چنین حالی شود...
و شاعر
چه ساده نگاه می کند
و
چه خام می اندیشد.
آی شاعر بدبخت...
به چه دلخوشی؟!
از چه می نالی؟!
آن هنگام که
تازیانه های تقدیر، بر تو فرود می آمدند
در ازل،
چه می کردی با دل خویش؟
که امروز هر چه می کشی
از دل خویش است
تا به ابد!
بعد همه اون روزایی که فکر میکردم احساسم مرده و دیگه دلیلی واسه نوشتن نداشتم.رفتم که یکم درس بخونم که دیدیم تو چک نویسم جای فرمولا دارم چیزای دیگه ای می نویسم.مثل شعر بود ولی از کجا میومدو نمیدونم.فقط نوشتم...
نمیدانم کدامین سو رفت روانم
مثال جوی یا رودی روانم
دل و عقلم برایم نوشتن
نمیدانم کدامین را باید بخوانم
چشمم اشک ریزد فراوان
که شاید قطره قطره سویت رسانم
زبانم خسته شد از ناله و اه
به امید آن که بشنوی یک دم نوایم
نیامد از تو یک خبر یا که پیامی
خدایا کاش میشد کنی از تن رهایم
به امید دیدارت گر بمیرم
نباشم نا امید از تو ای خدایم
در این دنیا شاید نبینم او را
ولی دانم که در آن دنیا باشد کنارم
همه تار و پودم سوی تو باشد ای دوست
که معشوقم تویی جز تو نخواهم
نبریدم از او امیدم را خدایا
که شاید دمی آید نشیند در خیالم
احساس غریبی در دل دارم.
معجونی از تنهایی و دغمرگی،
احساس انفجار!
احساس می کنم جزئی از من با من نیست. نمی توانم در جایی درنگ کنم. همیشه در حال عبورم.
آوخ، کجایی؟ چرا پیدایت نمی کنم؟!
چرا نمی بینمت؟
می خواهی از من چه سازی؟ یک دیوانه عاصی؟! بیا! ساختی.
دیگر بیا! بیا رهایم کن از این بند.
مرا همین بس که به اینجا رسیدم. می دانم دیگر تاب نمی آورم. می دانم که آخر سر، کاری دست خودم خواهم داد.
بیا که دیگر نوبت به خون گریستنم رسید.
بیا!
بیا که دیگر...