...، و پارادوکس!
ما انسان را پارادوکس اول می نامیم!...، و پارادوکس!
ما انسان را پارادوکس اول می نامیم!عطر یار
توکلاس نشسته بودم.آفتاب هنوز پشت ابر بود.بارون نم نم می بارید.نمیدونم کی پنجره کلاسو باز کرد.بوی خاک نم خورده اومد.دیگه تو کلاس نبودم...
بوی خاک نم خورده برده هوشم
عطر نسیم یار کرده مدهوشم
این چه خوابی است که میبینم
باور نمیکنم چون که بی هوشم
دل گرفته من باز نمی شود باز
خسته از دنیایم،یار کرده فراموشم
به دل گویم بازگرد و باز گو
ولی دیگر دل ندارم،چون که خاموشم
ای کاش یار داش مرا باور
تا نمی گفت برم او را از هوشم
دگر اضافه گویی است بیتو پس تمام
چون که عشق برده از من عقل و هوشم
در نهایت به تو می اندیشم...
در نهایت به تو می اندیشم...
به تو چون تو
به تو چون من
به تو چون ما
می اندیشم.
به تو چون نوای نایی
به تو چون صدای پایی
به تو چون یک روزنه در شب
- به شکل ماه -
می اندیشم.